انتخاب کادر در عکاسی
کادر بندی در عکاسی
انتخاب کادر در عکاسی و کمپوزیسیون در هنرهای گوناگون به معنای قرار گیری اجزای یک اثر است که هنرمند برای ایجاد وحدت و تناسب بین بخش‌های مختلف اثر خود به کار می‌برد. برای مثال ،یک اثر معماری، یک اثر موسیقایی، شعر و داستان، حجم ، و آثار نقاشی و عکاسی و طراحی دارای ترکیب‌بندی‌های متفاوت ویژه‌ای هستند که هنرمند برای انسجام اثر هنری خود آنها را برگزیده‌است.
تعادل ، تقارن ، ریتم و… از عواملی هستند که در موضوع ترکیب بندی به آنها توجه می شود.
کادر بندی در عکاسی و عناصر متعادل سازی
قرار دادن سوژه اصلی خود در خارج از مرکز ، همانند قانون یک سوم ، عکس جالب تری ایجاد می کند ، اما می تواند در صحنه خلا ایجاد کند و باعث احساس خالی بودن شود.
شما می توانید با قرار دادن یک سوژه دیگر با اهمیت کمتر برای پر کردن فضا ، به یک ترکیب متعادل برسید و “وزن بصری” سوژه اصلی را مساوی کنید.
در اینجا ، “وزن بصری” تصویری تابلو توسط ساختمان در طرف دیگر عکس متعادل می شود. تصویر توسط شانون کوکوسکا گرفته شده است.
کادر، عامل محدود کننده عناصر تشکیل دهنده تصویر است. کادر اولین عاملی است که بیننده با آن تماس پیدا می کند اما شکل کادر نیز در بیان تصویر مؤثر است. امروزه در عکاسی از کادرها مستطیل عمودی، افقی و مربع استفاده می شود.
انواع کادرها:
۱ – کادرهای مستطیل افقی: اگر نقطه ای را در داخل کادر مستطیل افقی در نظر بگیریم و حرکتی برای آن تصور کنیم به نظر می رسد که می تواند به سمت چپ یا راست حرکت کند. این کادر با حالت عناصری که در امتداد خط افق گسترده شده اند،متناسب است.
۲ – کادر مستطیل عمودی: نقطه مورد نظر در این کارد، فقط می تواند به صورت عمودی حرکت کند. کادر مستطیل عمودی، پویاتر از مستطیل افقی است . بنابراین موضوعها در آن پویاترو پر جنب جوش تر به نظر می رسد. این کادر با حالت موضوعهایی که شکل کلی آنها عمودیت همخوانی بیشتری دارد.
۳ – کادر مربع : به دلیل تساوی بین اضلاع این کادر، بیننده به تساوی به چهار ضلع و زاویه آن جلب می شود.
عوامل تعیین کادر
۱ – موضوع
۲ – عوامل هدایت کننده چشم
موضوع: حالت کلی موضوع در انتخاب کادر مؤثر است. انتخاب کادر باید با حالت جاافتاده و پذیرفته شده باشد که در نهایت براحتی مورد پذیرش چشم بیننده نیز قرار بگیرد.
عوامل هدایت کننده چشم : این عوامل، موجب تعیین کادر می شود از این نمونه می توان به جهت دید و یا سمت حرکت موضوع ،خطها ، سطحها و تاریکی ها و روشنایی ها اشاره کرد.
زاویه دید را به سه دسته تقسیم می کنند:
زاویه دید از روبرو: اگر دوربین در امتداد محور چشم عکاس و عمود بر خط افق باشد زاویه دید روبرو نامیده می شود. در این زاویه دید، تحریف یا اغراق در تصویر به وجود نمی آید و موضوع حالت طبیعی خود را حفظ می کند. بیشتر در عکاسی چهره، به کار می رود.
زاویه دید از پایین: اگر دوربین هنگام عکاسی پایین تر از خط چشم موضوع قرارگیرد در ابعاد موضوع اغراق شده و با عظمت و پایداری بیشتری جلوه می کند اما اگر زاویه دید بسیار پایین باشد موضوع حالت مضحک و غول پیکر به خود می گیرد.
زاویه دید از بالا: اگر دوربین به هنگام عکاسی بالاتر از سطح دید موضوع قرار گیرد تصویر موضوع کوچکتر و حقیرتر به نظر می رسد.