عکاسی پرتره
اگرچه لنزهای پرتره معمولا با قیمت بالایی به بازار عرضه می‌شوند؛ اما می‌توانید لنزهایی با امکانات کمتر و قیمت مناسب‌تر پیدا کنید که تقریبا ۹۰ درصد عملکرد لنزهای گران‌قیمت را دارند.
ثبت پرتره‌های خوب با لنزهای کیت دوربین کار سختی است. صرف نظر از اینکه چقدر تلاش کنید، با لنزهای 18-55 mm f/3.5-5.6 نمی‌توانید عکس‌های پرتره‌ای مثل تصاویر مجلات بگیرید.
دلیل این مسئله این است که حداکثر گشادگی دیافراگم لنز شما برای دست‌یابی به عمق میدان کم و محو کردن پس‌زمینه، کم است، بنابراین به یک تنظیمات ویژه نیاز دارید. در ادامه به بررسی چند گزینه‌ی مقرون‌به‌صرفه برای عکاسی پرتره می‌پردازیم.
آنچه از یک لنز پرتره می‌خواهید
تمام پرتره‌ها یک پیام دارند؛ جلب رضایت مدل عکاسی. هیچ کس نمی‌خواهد پرتره‌اش مثل سگ بولداگی شود که سرش را از پنجره‌ی ماشین بیرون آورده است. وقتی عکس پرتره می‌گیرید باید از لنزی استفاده کنید که سوژه را خوب نشان دهد؛ یا اگر بخواهیم واقع‌گرایانه‌تر نگاه کنیم، حداقل سوژه بد به نظر نرسد. این لنزها ویژگی‌های خاصی دارند.
فاصله‌ی کانونی پرتره
لنزهای واید را حداقل برای ثبت پرتره‌های سنتی کنار می‌گذاریم. تصویر زیر را ببینید. این تصویر به‌عنوان یک عکس سلفی با یک لنز ۱۷ میلی‌متری روی یک دوربین فول فریم گرفته شده است. سوژه شبیه کاراکتری از فیلم‌های گیلرمو دل تورو به نظر می‌رسد.
در عوض به لنزی در محدوده‌ی فاصله‌ی کانونی نرمال 58mmا- 40 روی یک دوربین فول‌فریم یا 36mmا- 28 روی یک دوربین کراپ سنسور، (محدوده‌ی تله‌فوتوی کوتاه 105mmا- 70 روی دوربین فول‌فریم یا 70mmا- 50 روی یک دوربین کراپ سنسور) نیاز دارید. در این فاصله‌های کانونی هیچ انحرافی وجود نخواهد داشت یا در صورت وجود، ظاهر مدل را مناسب نشان می‌دهد.
در صورت دسترسی می‌توانید از یک تله‌فوتوی طولانی‌تر هم استفاده کنید؛ اما برای رسیدن به هدشات با یک لنز ۲۰۰ میلی‌متر، باید تقریبا ۳۰ فوت از مدل خود فاصله داشته باشید. ظاهر تصویر خوب خواهد شد؛ اما فاصله از سوژه آن‌قدر دور است که برای برقراری ارتباط باید فریاد بزنید.
دیافراگم و پرتره‌ها
همان‌طور که در مقدمه هم اشاره کردیم، مشکل لنزهای کیت فاصله‌ی کانونی آن‌ها نیست (روی یک دوربین کراپ‌سنسور، بین 55mmا- 50 فاصله‌ی کانونی مناسبی برای پرتره است)، بلکه مشکل حداکثر گشادگی دیافراگم است. برای محو کردن پس‌زمینه، باید از یک دیافراگم عریض استفاده کنید و تنظیمات ۵۰ میلی‌متری با بدنه‌ی کراپ f/5.6 به‌اندازه‌ی کافی واید نیست . حتی در موقعیت ایده‌آل، جزئیات زیادی در اشیاء پس‌زمینه وجود دارد.
حداکثر گشادگی دیافراگم مورد نیاز شما به فاصله‌ی کانونی لنزها وابسته است. هرچقدر فاصله‌ی کانونی لنز بیشتر باشد، عمق میدان با یک دیافراگم باریک‌تر، کمتر خواهد بود. در f/2.8، یک لنز ۴۰ میلی‌متر عمق میدان کاملا بالایی دارد، درحالی‌که یک لنز ۱۳۵ میلی‌متری یک پس‌زمینه‌ی کاملا محو ارائه می‌دهد.
به‌طور کلی، هرچقدر حداکثر گشادگی دیافراگم بیشتر باشد، برای پرتره بهتر است و تا زمانی که از یک لنز تله‌فوتوی لانگ استفاده کنید، حداقل به تنظیمات f/2.8، f/1.8، f/1.4 یا حتی f/1.2 نیاز خواهید داشت.